“Kan ik daar ergens iets over lezen?”
Die vraag kreeg ik eerder over een begrip dat ik graag gebruik: interne locus of control (versus externe locus of control). Ik heb glashelder voor ogen wat ik ermee bedoel. Ik heb er een sterke beleving bij. Maar waar had ik het vandaan?
Na de vraag over leesvoer zei ik dat ik zou gaan speuren, maar dat ik niet kon uitsluiten dat ik er ‘mijn eigen ding’ van had gemaakt.
Ik vond iets over attributietheorie en beheersingsoriëntatie.
En het klopt denk ik wel dat ik er een beetje mijn ‘eigen ding’ van heb gemaakt.
Onlangs was ik bij een opdrachtgever die een sessie had georganiseerd met collega’s uit het vak. Het ging om psychologische en sociale veiligheid. De vraag was wat je relatie was tot dat thema.
“Heb je even,” dacht ik. Van jongs af aan wandelt dit thema met me mee. Van geweld tot zeden.
Het maakt dat ik mijn psychologische en sociale veiligheid niet (meer) uitbesteed. Ik verwacht niet dat de wereld om mij heen uit zichzelf rekening met mij houdt, mijn grenzen respecteert, me niet kwetst, beledigt of beschadigt. We kunnen wetboeken volschrijven maar als het erop aankomt, is het belangrijk dat jouw interne locus of control je vertelt: dit is niet oké. En dat je een weg zoekt om daarnaar te handelen.
Ik zie interne locus of control als je innerlijk kompas, als de enige stem die jou nooit in de steek laat, ook niet als je jezelf – om welke reden dan ook – niet hebt beschermd. Je hebt het met je eigen interne dialoog te doen. Belangrijk dus, om dat een compassievolle, ondersteunende, bekrachtigende dialoog te laten zijn, in alle omstandigheden. Die interne dialoog valt niet uit te besteden.
Trek je je dan niets aan van anderen en wat zij vinden? Je hebt ermee te maken: continu, elke dag. Je verhoudt je ertoe.
Externe locus of control zie ik als: het stuur uit handen geven. Je niet alleen verhouden tot wat er op je afkomt, maar je erdoor laten leiden. Dat kan; het is een vrije keuze. Je kunt alleen niemand verantwoordelijk maken voor wat er vervolgens met jou gebeurt. Jij bent de enige die weet hoe het is om in jouw schoenen te staan en jouw leven te leiden. Jij bent het die leeft met de keuzes die je maakt, of ze nu door anderen zijn ingegeven of helemaal uit jezelf komen.
Uiteindelijk kom je altijd weer uit bij het gesprek met jezelf.
Mijn streven is om dat gesprek nooit los te laten, om het gesprek met jezelf altijd aanwezig te laten zijn bij wat je tegenkomt en welke weg je inslaat. Dat maakt het leven niet per se makkelijker. Het maakt het wel jóúw leven.