U bent een kostenpost

Uitvreter

Zaterdag jl. verscheen in Trouw een stuk waarin minister Jet Bussemaker stelt dat “te veel vrouwen teren op de zak van hun man”.

Volgens het NRC deden de uitspraken van de PvdA-minister veel stof opwaaien. Dat de reuring even over een ander onderwerp ging dan het strafbaar stellen van illegalen, of de gebrekkige zintuigen van de heer Weekers die heel lang niet gezien heeft wat anderen wel zagen, zal de regering niet onwelgevallig zijn, maar dat terzijde.

Mevrouw Bussemaker wil vrouwen “aanspreken”, -een modern woord voor kritiek geven-, en hoewel haar kritiek niet over mij gaat (als het om financiële (on)afhankelijkheid gaat), irriteerde haar toespraak me voldoende om erover te twitteren:

Er zijn vele punten om over te vallen, maar om er 2 te kiezen:

• “Teveel vrouwen teren op de zak van hun man”, aldus de minister. Haar uitspraak blaast het woord ‘uitvreter’ nieuw leven in, en nu in een vrouwelijke variant. Uitvreetster. Iemand die lanterfantend door het leven gaat en zich daarvoor laat betalen door iemand die werkt (lees: wel nuttig bezig is). Wat zullen veel vrouwen die niet fulltime werken zich daarin herkennen en blij zijn dat Jet hen de spiegel voorhoudt.
  
• En: “(-)vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd,” aldus de minister. Wie zegt dat universitair geschoolde mensen vooral theoretisch en niet pragmatisch zijn? Hoe efficiënt van onze minister om vrouwen aan te spreken op schuldgevoel, aangezien ze daar toch al gevoelig voor bleken.

Dat de minister niet spreekt uit compassie met vrouwen die mogelijk een moeilijke toekomst (“regelrechte armoede”) tegemoet gaan als ze niet voor zichzelf kunnen zorgen na een scheiding, wordt des te meer duidelijk als ze wordt bijgevallen door haar oud-collega van Groen Links:

->   het draait om de centjes.     

Houdt u van ons? vroeg ik in september 2012, toen de VVD en PvdA trachtten een adequate “vertaling te maken van hun onderwijsprestaties en onderwijsniveau” zodat hun staatssecretarissen- en ministerschap iets zou opleveren voor onze maatschappij.

Het antwoord is: nee.

Nee. Want u bent een kostenpost.

U moet niet denken dat u zomaar een beetje kan leven, want al vanaf uw geboorte kost u geld en investeert de maatschappij in u. (U dacht toch niet dat die consultatiebureaus van de lucht leven?) Dus wilt u als de donder zorgen dat u snel wat gaat doen waar u belasting over moet betalen, want de rest van wat u uitvreet (excusez le mot) heeft voor de overheid die zo in u investeert geen waarde. Ook niet als ze er zelf om vragen; mantelzorgen, vrijwilligerswerk, helpen op de scholen van uw kinderen, uw kinderen een beetje netjes opvoeden zodat ze de maatschappij geen extra centjes kosten – dat is alleen maar om uw schuld aan de staat een beetje te dempen.

Als u ooit twijfelt of u een kostenpost bent, kijk dan even of er een overheidscampagne op u is gericht. Zo ja: grote kans dat u er een bent.

Mocht u zich dan nog niet schuldig genoeg voelen, bel dan postbus 51 even om te vragen waar u allemaal in tekortschiet en hoe zinloos edoch geldverslindend uw leven is.

Liked this post? Follow this blog to get more.