Het begon zoals een nieuwe liefde kan beginnen: je weet niet wat je kan verwachten. Dan ontmoeting na ontmoeting zie je steeds meer, maak je steeds meer mee, de band wordt steviger. Groei.
Het moment waarop het dromen begint.
Het moment waarop je denkt, als je met 2-0 voorstaat in de rust: ‘Dit moeten we vasthouden.’
Maar vasthouden gaat niet.
De bal moet rollen. Op het veld. In het leven.
Daar komen Agnes en Rolf in ‘Groener gras’ ook achter.
‘Jullie zijn de rots,’ zegt vriendin en buurvrouw Marion. ‘Als jullie ooit uit elkaar gaan, geloof ik nergens meer in.’
‘Dit geven ze niet meer weg.’
‘Heb je al kaartjes voor Madrid?’
‘Wat heb je te doen, 1 juni?’
zeiden Ajax-vrienden in appjes toen het 2-0 was in de rust van Ajax-Tottenham, 8 mei 2019.
‘Vasthouden!’
We proberen het. We rekken tijd. We onderhandelen. We proberen alles om verlies en afscheid te voorkomen.
Maar alles is in beweging.
Er is geen stilstand. Geen moment nu, want dat is al voorbij.
We gaan vooruit.
Zelfs herinneringen veranderen door de tijd.
(Hoe zou het met ze zijn, over een jaar? Als er weer CL wordt gespeeld.
Hoe vergaat het Rolf en Agnes, als ze een paar jaar verder zijn?)
Want vasthouden kan niet.
‘Doorgaan. Uitbouwen.’ Dat hadden we moeten appen.
Blijven durven. Dwars door onze angst heen.
De bal loslaten. Elkaar loslaten als dat moet. En vertrouwen op het spel. Vertrouwen op ons vermogen te leven wat ons te leven staat.
Als je al een ticket hebt geboekt voor de finale, weet je dat er niets mis is met dromen. Niet omdat je vasthoudt wat er is, maar omdat je doorgaat. Je voortdurend verhoudt tot het leven. En pas de balans opmaakt als het laatste fluitsignaal geklonken heeft.
Liked this post? Follow this blog to get more.