Donderdag en vrijdag werkte ik met mensen die een ander vaderland hebben. Ze hebben alles achter zich gelaten om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Om een kans te hebben te leren, te werken, te leven, een mening te hebben en die te mogen uiten. Twee dagen vertaalden ze in hun hoofd onze Nederlandse woorden naar de hun vertrouwde taal, op weg naar het moment dat hun gedachten de
27 januari 2020 75 jaar geleden werd Kamp Auschwitz bevrijd.“Nu de laatste overlevenden nog onder ons zijn, bied ik vandaag namens de regering excuses aan voor het overheidshandelen van toen,” sprak minister-president Rutte (laat, veel te laat) bij de Nationale Auschwitzherdenking in Amsterdam. Als hij ‘de laatste overlevenden’ zegt, bedoelt hij mensen die zelf in vernietigingskampen hebben gezeten, mensen die zelf de holocaust hebben overleefd.Maar dat zijn niet de laatste
De geheime tuin Wat er in je leeft, waar je uit put als acteur m/v is iets waar niemand weet van heeft, tot je erover vertelt.Mensen zien en horen wat je speelt, maar ze weten niet waar het vandaan komt.Uit ‘overlevering’ weet ik dat Dora van der Groen, actrice en theaterdocente van velen, dit ‘de geheime tuin‘ van de acteur noemde.Deze plaats, waarin we alleen onszelf tegenkomen, heeft elk mens,
Echt lezen kan ze nog niet.Ze heeft wel al veel dingen geleerd.Eén ervan is dat oorlogs- en andere trauma’s mensen kapot maken en gezinnen versplinteren. Dat verbindingen tussen mensen belangrijk zijn voelt ze wel. Vooral in de vorm van gemis.Steeds opnieuw zoekt ze taal en gedrag om de aansluiting te maken. Later leert ze dat veel mensen verlangen naar verbinding maar dat het voor iedereen hard werken is om het
Het begon zoals een nieuwe liefde kan beginnen: je weet niet wat je kan verwachten. Dan ontmoeting na ontmoeting zie je steeds meer, maak je steeds meer mee, de band wordt steviger. Groei.Het moment waarop het dromen begint.Het moment waarop je denkt, als je met 2-0 voorstaat in de rust: ‘Dit moeten we vasthouden.’ Maar vasthouden gaat niet.De bal moet rollen. Op het veld. In het leven.Daar komen Agnes en
Mijn lieve jongen. Met veel humor. Met een buslading energie, die eindeloos door wil gaan en dan vermoeid door je eigen grenzeloosheid even niets meer kan. Die in het gapende gat tussen basisschool en middelbare school is gestapt. Gestruikeld. Hard geland. En de weg eruit nog niet heeft gevonden. Die supergoed vrienden kan maken, steeds weer. Die ontdekt dat sommige vrienden geen vrienden zijn en er met je telefoon van
Update op Tweede Kerstdag. Een blog over delen, waar niet op gereageerd kan worden… Een contradictie in zichzelf. Opnieuw geplaatst. Nu open voor reacties. Eerste kerstdag. 2011. Zo’n periode in het jaar dat het woord ‘delen’ net wat vaker valt dan in andere periodes.Vandaag wat uren gedeeld met familie.Na thuiskomst zie ik wat deze en gene op Twitter heeft gedeeld.Ik stuit op een blog van een van mijn favoriete
Toen de schrijver Harry Mulisch overleed en zijn boeken massaal herleefden in vele boekenwinkels, vond ik dat ik eindelijk zijn boek over de zaak Eichmann (“De zaak 40/61”) maar eens moest lezen. Zo ging het boek mee in de koffer. Geen vakantieliteratuur, wellicht, en dan toch: mijn vergaste familie kon zich ook niet beroepen op vakantiegevoel. Waarom is de meest zinloze vraag, waarop het antwoord het dringendst gewenst is. En