Mijn lieve jongen. Met veel humor. Met een buslading energie, die eindeloos door wil gaan en dan vermoeid door je eigen grenzeloosheid even niets meer kan. Die in het gapende gat tussen basisschool en middelbare school is gestapt. Gestruikeld. Hard geland. En de weg eruit nog niet heeft gevonden. Die supergoed vrienden kan maken, steeds weer. Die ontdekt dat sommige vrienden geen vrienden zijn en er met je telefoon van doorgaan. Die merkt dat als je je laat afleiden je fiets is verdwenen. Je sleutels. Die goed is in kwijtraken en minder goed in zoeken. Die goed kan sporten en zichzelf skateboard trucs aanleert door naar You Tube filmpjes van Ryan Sheckler te kijken. Die zich nu staande probeert te houden op een nieuwe school, omdat de vorige niets van jou begreep en alle communicatie vastliep. Niet zo gek dat je een broertje dood hebt gekregen aan in jouw ogen ingewikkeld gepraat.
Ik zoek de weg wel met jou. Elke keer weer. Om wel te praten. Al is het kort. Of via de mail. Pingen gaat niet meer, nu, door die nare jongens. Gelukkig heb je een opa, die nog een fiets had voor je, niet zo modern als die gestolen is, maar hij fietst. En gelukkig heb je een oma, die nog een oude telefoon heeft. Geen slimme telefoon, niet smart. Maar hij kan bellen en sms’en. En gelukkig zijn er sleutelmakers. En gelukkig zijn er helpers. En gelukkig kan ik nog wel eens een briefje schrijven, een mail, en hebben we tanden om die ergens in te zetten. En gelukkig heeft je moeder vrienden en contacten om zich heen, die meeleven. Die jou leuk vinden. Die graag dingen met je willen doen, als jij dat ook wil. En die je moeder bemoedigende berichtjes sturen. Ja, sorry, via haar smartphone, schat, daar zullen we maar even niet meer aan denken. Gisteren kwam ik dit tegen en tweette dat ik er soms ook wel zo eentje wil:
En op een dag lezen we dit samen terug. En zeggen we: “Weet je nog?”
Hou je hoofd steeds omhoog
En je neus in de wind
Twee regels uit het gedichtje dat mijn vader voor mij in mijn poëzie album schreef. Doe dat, jongen. En vergeet niet wat ik altijd zeg: “Er komt altijd weer een oplossing.”
Mama
Muziektip: @StevenGort
Liked this post? Follow this blog to get more.
Dat hakt er even in, daar houd ik het niet droog bij! Als je zoon maar in de buurt komt van jouw kracht, dan komt het goed. Anders ook
Mama
Je eindigt met de boodschap van je blog: Mama
Zonder punt. Niet ‘je moeder’. Niet ‘Loes’.
Mama die houden van woorden heeft gegeven. Voelbaar. Intiem.
Mama die kracht en zekerheid toont. Over de uitkomst. Er komt altijd weer een oplossing.
Mama die trots is. Op die lieve jongen. Met al zijn kwaliteiten.
Mama die troost geeft. En troost ontvangt.
Jouw mama!
Zijn lieve mama
wat mooi
Als een kind door de molen gaat, gaat zijn moeder ook erook doorheen. Zoekende zoon ben je eens voor het eerst, moeder van zoekende zoon ook. Je zegt het zoals het is: “Ik zoek de weg wel met jou.” Dat is het mooiste wat je kunt zeggen: samen zoeken, ook al zal hij dat misschien niet helemaal bevatten. Herken je trouwens iets van de zoekende zoon in jezelf op die leeftijd?
X
Ik kan er niet zulke heldere woorden aan geven als jij Loes, maar wat je schrijft raakt me erg. Herkenning ook. Mijn zoon is wat ouder. Ik was Leeuwin, werd ‘Lastdrager’ en nu naar het o zo moeilijke Los laten.
Naar ieder van jullie heb ik inmiddels persoonlijk gereageerd; nu ook hier: dank voor de mooie, fijne en warme reacties. Loes
Ontroerend mooi schrijfje… hij boft jouw zoon met zo’n mama, familie, echte vrienden… als vangnet.