Alleen meten als je echt wilt weten Begin maart schreef ik “Meer dan een score” over wat de Citotoets wel en niet meet. Niet lang daarna wees iemand me op dit krantenbericht: Het maakt duidelijk dat testen niet (altijd) meten wat je weet. Het zelfde geldt voor rapportcijfers: zij zijn regelmatig geen weerslag van wat een kind in huis heeft, maar een uitdrukking van of een kind binnen de gestelde
Vandaag las ik over dit besluit van Staatssecretaris Dekker (onderwijs). Onder het motto ‘transparantie’ wordt de suggestie gewekt dat er iets te ordenen valt, want als je lijsten met scores maakt heb je altijd een eerste en een laatste. Op zich is er niets op tegen dat in de gaten wordt gehouden of scholen goed werk verrichten. De vraag is of we dat ‘goede werk’ dichterbij brengen door
Betalen of stilstaan? “Hoe is het? Heb jij nog een beetje werk of…?” Een veel gestelde vraag tussen ZZP’ers. Mijn antwoord gedurende deze crisisjaren was: “Ja ik heb nog werk.” Afkloppen, een toelichting geven. Het zijn reflexen om de ZZP-collega in kwestie niet het gevoel te geven dat hij of zij iets verkeerds doet, en mezelf moed in te spreken. Later ga ik bij mezelf na wat me heeft geholpen
Mijn lieve jongen. Met veel humor. Met een buslading energie, die eindeloos door wil gaan en dan vermoeid door je eigen grenzeloosheid even niets meer kan. Die in het gapende gat tussen basisschool en middelbare school is gestapt. Gestruikeld. Hard geland. En de weg eruit nog niet heeft gevonden. Die supergoed vrienden kan maken, steeds weer. Die ontdekt dat sommige vrienden geen vrienden zijn en er met je telefoon van
We schaffen huiswerk voor kinderen af. Huis is thuis. En daar leef je. Daar moet je veilig zijn. Vrolijk. Gelukkig. Geliefd. Vrij. Niet voor niets is het woord “overwerk” uitgevonden. Dat is werk dat je doet buiten de uren die voor werk bestemd zijn. Huiswerkuren zijn overuren. En niet voor niets is het begrip work-life balance in zwang gekomen. Huiswerk verstoort de work-life balance. Hoe kom ik bij deze wens?