Ik ben Henk, een man van eind 50. Dertig jaar werk ik bij deze organisatie, een B2B dienstverlener. Tegenover me zit mijn manager, die over me zegt: ‘Hij heeft hart voor de zaak, maar hij heeft niet meer het profiel dat we verwachten. Hij is een sterke relatiebeheerder. Wat hij moet leveren is hard selling, maar hij haalt zijn targets niet.’Als we de simulatie starten en ik de rol aanneem,
20 augustus 2016 Terwijl de Olympische Spelen in Rio in volle gang zijn en er gehuild wordt om het behalen van zilver in plaats van goud, lijkt het misschien vreemd om een blog te schrijven met de titel ‘Niet voor het resultaat gaan’.Toch is dit een van de belangrijkste principes van spelen (lees: jezelf vormgeven) en ook van spelen wat je al eerder (naar volle tevredenheid) hebt gespeeld. Een van
16 augustus 2015 De zomervakantie is alweer bijna voorbij. De stroom van reclame-uitingen die ons ertoe aanzet ons lichaam bikini- en zwemshortwaardig te maken, droogt op. Als de scholen weer beginnen verdwijnen alle bikini diets samen met het geambieerde textiel weer voor een jaar in de kast. Een van de aanbevolen methodes om het lichaam in vorm te brengen is detoxen. Het lichaam ontdoen van opgeslagen gifstoffen, je daarna gereinigd
Toen ik een jaar of 11 was en een nieuwe fiets zou krijgen, informeerde mijn moeder bij mijn broer, die als racefietsbezitter met 16 versnellingen als fietsexpert mocht gelden, hoeveel versnellingen mijn fiets zou moeten hebben.”Een fiets met meer dan twee versnellingen hoef je haar echt niet te geven,” zei mijn broer en in mijn herinnering trok hij er enigszins zijn neus bij op. Uiteraard was ik beledigd, zoals het
Adest Musica bracht een mooi magazine uit, waarin ik iets mocht delen over hoe mijn acteervak bij het leven hoort: “Het maakt mij niet uit hoe de kunst de mensen bereikt. Als de afstand maar overbrugd wordt en de kunst warmbloedig twee kanten op stroomt. Op de toneelschool legde ik de kiem voor dit thema, zonder me toen te realiseren wat dat voor mijn manier van werken zou betekenen. Ik
Januari 2019. Alweer een jaar voorbij. Als het goed is wordt dit het jaar waarin mijn boek uitkomt. Waarin ik niet meer terugkeer naar wie ik was. Alleen vooruit is mogelijk. Een constante blijft tot nu toe: het rusteloze creëren, wat onder meer leidde tot (verdere) zangstudie en het maken van een video bij een opname. Waarom? Zomaar. Omdat het moest.
Waarom? Waarom toch? Hoe vaak heb ik dat al gedacht, als ik weer eens een (al dan niet denkbeeldig) podium opliep om iets nieuws te doen. Een nieuwe theaterwerkvorm bijvoorbeeld, zoals onlangs samen met collega Arjan Kindermans bij een wooncorporatie, waar we bij de start van een traject al spelend informatie ophaalden over wat medewerkers en management bezighield. Diagnose-theater, op verzoek van TWST. Of als ik weer eens een ‘klaslokaal’ binnenloop
Speelmogelijkheden Spelen is mijn grote liefde. Vooral het inleven in personages, in het leven van anderen, is wat mijn hart sneller doet kloppen. Op de Arnhemse Toneelschool leerde ik het vak voor theater en film/tv. En ontdekte ik dat spelen nog veel meer kon betekenen. Dat er zoiets bestond als ‘trainingsacteren’, wat toen net in ontwikkeling was. Met andere studenten aan de toneelschool speelden we levensechte scènes voor politieagenten in
Iedereen die les geeft, trainingen of workshops geeft komt het tegen. Deelnemers of studenten die zeggen: ‘Wat heb ik hier nu aan in de praktijk?’ of ‘Ik heb er nu kennis mee gemaakt, maar ik kan het nog steeds niet.’ Het hangt een beetje van de persoon en toonzetting af, of het om vragen of zorgen gaat of dat het meer als verwijt moet worden opgevat. Als een tekortkoming van
Deze video maakte ik als opmaat naar het traject ‘Kapitaliseren op je eigenschappen‘. Een traject waarin de voor acteurs vertrouwde vrijplaats van het repetitielokaal, beschikbaar wordt voor onderzoek en ontwikkeling van iedereen. Het eerste traject is nu een half jaar gaande. Een van de deelnemers: “Jouw aanname dat je met theatermiddelen zo’n beetje alles kunt uitzoeken, klopt. Daar hoef je niet meer aan te twijfelen.”
Kapitaliseren op je eigenschappen Ik start een nieuw en uniek traject: in het repetitielokaal kapitaliseren op je eigenschappen. In het repetitielokaal ligt de rijkdom van vrijheid, het experiment en vind je de eeuwenoude wetten van het theater, die zijn ontleend aan de psychologie van mensen en hun interactiedynamiek. Stel je vraag binnen het repetitielokaal en er komt een antwoord. Coaching? MD-traject? Persoonlijke ontwikkeling? Geef het de naam die je wilt,
Vandaag las ik over dit besluit van Staatssecretaris Dekker (onderwijs). Onder het motto ‘transparantie’ wordt de suggestie gewekt dat er iets te ordenen valt, want als je lijsten met scores maakt heb je altijd een eerste en een laatste. Op zich is er niets op tegen dat in de gaten wordt gehouden of scholen goed werk verrichten. De vraag is of we dat ‘goede werk’ dichterbij brengen door
Onderzoek dat leidt tot een artikel of een boek André Witbreuk en ik, Loes Wouterson, werkzaam als trainingsacteurs en (co)trainers, oprichters van de WWLA Opleiding Acteur in het Bedrijfsleven, en schrijvers van het boek “Trainingsacteren, een vak om van te leren“, zijn initiatiefnemers van dit onderzoek. Door onze werkzaamheden horen we veel verhalen uit de praktijk, waaronder verhalen over de samenwerking tussen trainers en acteurs. Of meer precies: acteurs
Betalen of stilstaan? “Hoe is het? Heb jij nog een beetje werk of…?” Een veel gestelde vraag tussen ZZP’ers. Mijn antwoord gedurende deze crisisjaren was: “Ja ik heb nog werk.” Afkloppen, een toelichting geven. Het zijn reflexen om de ZZP-collega in kwestie niet het gevoel te geven dat hij of zij iets verkeerds doet, en mezelf moed in te spreken. Later ga ik bij mezelf na wat me heeft geholpen
Acteren om te ontsnappen Een jaar of twee geleden kreeg ik een boekje van Toneelgroep Amsterdam. Daarin stonden hun plannen voor het seizoen. Ook stonden er uitspraken genoteerd van acteurs en actrices van het gezelschap. Ze vertelden over waarom spelen voor hen belangrijk is. Wat me opviel is dat ze vrijwel allemaal zeiden dat spelen hen hielp aan de werkelijkheid te ontsnappen. Het riep allerlei gedachten bij me op. Aan
De NHL Hogeschool organiseerde het allereerste congres voor Trainingsacteurs: Tendens 2012. Het was door studenten van verschillende disciplines een strak georganiseerde dag waarin het prachtige van van Acteur in het Bedrijfsleven de aandacht kreeg, die het verdient. Er was een terugblik op het ontstaan van het vak in de jaren ’70, toen niemand nog van een apart vak sprak. Inmiddels kun je spreken van een vak, een ambacht met alles
Een tweet, vandaag, over het liedje “Oh Meisje” van Esther Groeneberg, met de bemoediging: “voor alle dames, meisjes en vrouwen”, bracht me bij een ander nummer dat ik eerder ben tegengekomen en dat me raakt, steeds als ik het beluister. Voor mij gaat het over de worsteling om jezelf te mogen zijn in een omgeving die eisen stelt, kritiek heeft, reguleert, bemoedert, stuwt en stuurt. Mensen die bij mij komen
Toen de schrijver Harry Mulisch overleed en zijn boeken massaal herleefden in vele boekenwinkels, vond ik dat ik eindelijk zijn boek over de zaak Eichmann (“De zaak 40/61”) maar eens moest lezen. Zo ging het boek mee in de koffer. Geen vakantieliteratuur, wellicht, en dan toch: mijn vergaste familie kon zich ook niet beroepen op vakantiegevoel. Waarom is de meest zinloze vraag, waarop het antwoord het dringendst gewenst is. En
Via een Twitterbericht kwam ik vandaag terecht bij een video van Brené Brown. Zij vertelt hoe we als mens verbinding nodig hebben. De noodzaak gezien te worden zoals je bent. En daar waardering voor te krijgen. En over de kwetsbaarheid die dat vraagt. De video staat op mijn inspiratiepagina. In mijn werk als coach en trainingsacteur heb ik veel met verbinding te maken. Als ik als actrice geen verbinding maak
Inspirerend filmpje ter illustratie van de Teamrolgedachte: te doen waar je goed in bent en loslaten dat je alles moet kunnen of dat je moet kunnen wat ten diepste niet bij je past; op de pagina modellen & methoden.