Donderdag en vrijdag werkte ik met mensen die een ander vaderland hebben. Ze hebben alles achter zich gelaten om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Om een kans te hebben te leren, te werken, te leven, een mening te hebben en die te mogen uiten. Twee dagen vertaalden ze in hun hoofd onze Nederlandse woorden naar de hun vertrouwde taal, op weg naar het moment dat hun gedachten de
Een scène op Tweede Pinksterdag. Hij is mijn ex. Hij komt nog wat cd’s halen. Ik zie hem in mijn ruimte en wil hem eruit hebben. Hij zegt dat hij nog spullen hier heeft liggen en dat hij er recht op heeft hier te zijn. Ik vind zijn aanwezigheid onverdraaglijk, maar hij claimt hem met alles wat hij doet. Woorden, gebaren, blikken.Hij is ruim een kop groter dan ik. Breder.
Als ik bij hem logeer, ligt er een handdoek en een washand. Zonder dat ik hoef te vragen.Als ik met hem eet, vult hij mijn waterglas. Keer op keer.‘Dankjewel. Wat lief,’ zeg ik.‘Dat is toch normaal,’ zegt hij.‘Ik zal dat nooit vanzelfsprekend vinden,’ zeg ik. Met vier acteurs hebben we, alweer lang geleden, besloten weer eens een dag les te nemen. Een dag vrij te maken van onze werkzaamheden. Niet
Toen ik een jaar of 11 was en een nieuwe fiets zou krijgen, informeerde mijn moeder bij mijn broer, die als racefietsbezitter met 16 versnellingen als fietsexpert mocht gelden, hoeveel versnellingen mijn fiets zou moeten hebben.”Een fiets met meer dan twee versnellingen hoef je haar echt niet te geven,” zei mijn broer en in mijn herinnering trok hij er enigszins zijn neus bij op. Uiteraard was ik beledigd, zoals het
Adest Musica bracht een mooi magazine uit, waarin ik iets mocht delen over hoe mijn acteervak bij het leven hoort: “Het maakt mij niet uit hoe de kunst de mensen bereikt. Als de afstand maar overbrugd wordt en de kunst warmbloedig twee kanten op stroomt. Op de toneelschool legde ik de kiem voor dit thema, zonder me toen te realiseren wat dat voor mijn manier van werken zou betekenen. Ik
Wat? Tofu? Nee, deze post gaat niet over soja. Ik wilde het woord ‘fout’, fout schrijven, husselde de letters en kwam op tofu. En toen was ‘fout’ ineens weer prima. Fouten maken mag. Ja, ja. Ja, ja. Die relativering leveren onze hersenen vanzelf aan, als iemand welgemeend zegt dat je fouten mag maken, bijvoorbeeld in een training of workshop.Niet zo vreemd ook, als even later ‘tips en tops’ worden uitgereikt.
Negen van de tien keer ontmoet ik als acteur in het bedrijfsleven mensen die willen werken aan een situatie, omdat ze zich verzetten tegen de werkelijkheid: ze vinden dat de situatie anders zou moeten zijn. Als ik doorvraag komt het erop neer dat ze vinden dat de situatie meer zou moeten zijn zoals zij ‘normaal’ vinden. Onder elke klacht zit een verlangen. Verlangen brengt ons verder dan de klacht. Waar
Deze video maakte ik als opmaat naar het traject ‘Kapitaliseren op je eigenschappen‘. Een traject waarin de voor acteurs vertrouwde vrijplaats van het repetitielokaal, beschikbaar wordt voor onderzoek en ontwikkeling van iedereen. Het eerste traject is nu een half jaar gaande. Een van de deelnemers: “Jouw aanname dat je met theatermiddelen zo’n beetje alles kunt uitzoeken, klopt. Daar hoef je niet meer aan te twijfelen.”
Kapitaliseren op je eigenschappen Ik start een nieuw en uniek traject: in het repetitielokaal kapitaliseren op je eigenschappen. In het repetitielokaal ligt de rijkdom van vrijheid, het experiment en vind je de eeuwenoude wetten van het theater, die zijn ontleend aan de psychologie van mensen en hun interactiedynamiek. Stel je vraag binnen het repetitielokaal en er komt een antwoord. Coaching? MD-traject? Persoonlijke ontwikkeling? Geef het de naam die je wilt,
Acteren om te ontsnappen Een jaar of twee geleden kreeg ik een boekje van Toneelgroep Amsterdam. Daarin stonden hun plannen voor het seizoen. Ook stonden er uitspraken genoteerd van acteurs en actrices van het gezelschap. Ze vertelden over waarom spelen voor hen belangrijk is. Wat me opviel is dat ze vrijwel allemaal zeiden dat spelen hen hielp aan de werkelijkheid te ontsnappen. Het riep allerlei gedachten bij me op. Aan
Doen jullie mee? Was de vraag op Twitter met een link naar waar ik dan aan mee kon doen. Het was vroeg in de ochtend. De randen van de dag waarin je als ouder het rijk nog even alleen hebt, zolang de kinderen nog in hun schuldeloze pre-waakslaap verkeren. Toen het onder andere aan mij geadresseerde Twitterberichtje met zachte marimbaklanken onder mijn aandacht kwam en me naar bovenstaande site lokte.
Update op Tweede Kerstdag. Een blog over delen, waar niet op gereageerd kan worden… Een contradictie in zichzelf. Opnieuw geplaatst. Nu open voor reacties. Eerste kerstdag. 2011. Zo’n periode in het jaar dat het woord ‘delen’ net wat vaker valt dan in andere periodes. Vandaag wat uren gedeeld met familie. Na thuiskomst zie ik wat deze en gene op Twitter heeft gedeeld. Ik stuit op een blog van een
Update op Tweede Kerstdag. Een blog over delen, waar niet op gereageerd kan worden… Een contradictie in zichzelf. Opnieuw geplaatst. Nu open voor reacties. Eerste kerstdag. 2011. Zo’n periode in het jaar dat het woord ‘delen’ net wat vaker valt dan in andere periodes. Vandaag wat uren gedeeld met familie. Na thuiskomst zie ik wat deze en gene op Twitter heeft gedeeld. Ik stuit op een blog van een
Een tweet, vandaag, over het liedje “Oh Meisje” van Esther Groeneberg, met de bemoediging: “voor alle dames, meisjes en vrouwen”, bracht me bij een ander nummer dat ik eerder ben tegengekomen en dat me raakt, steeds als ik het beluister. Voor mij gaat het over de worsteling om jezelf te mogen zijn in een omgeving die eisen stelt, kritiek heeft, reguleert, bemoedert, stuwt en stuurt. Mensen die bij mij komen
Soms hoef je alleen maar te delen: aan mijn pagina “docent” voegde ik een video toe met een TedTalk van Sugata Mitra. Inspirerend verhaal over leren.
Ik nodigde je uit om je verhaal te delen. En om het terug te spelen. Twee monologen in de categorie “U vraagt, ik speel” zijn nu online. Je kunt hun verhaal lezen via de link op de pagina “u vraagt ik speel” en “u vraagt ik speel 2”, en de teruggespeelde monoloog zien op de pagina’s: link boven de foto’s hieronder. Henks’ moeder.
Een tijdje terug introduceerde ik AMS. Actrices Moeten Spelen. Twee monologen staan op de site. De tekst komt uit (theater)literatuur. Ik heb een paar planken in mijn boekenkast, vol theaterstukken, en nog veel meer planken vol boeken. Ik ben gaan kijken en graven naar teksten die mooi zijn om te spelen. Die zijn er. Prachtige teksten en stukken over personages die worstelen met grote thema’s. Nader tot u In mijn
Wat is in vredesnaam AMS? Een klein reisje op google brengt me naar Amsterdam (Schiphol IATA-luchthavencode), naar de American Mathematical Society en de American Meteorological Society, naar een Spaans historisch motorfietsmerk, de Alfred Mozer Stichting (opgericht om democratisering aan te moedigen), een Surinaamse onderwijsinstelling en een Montessori school in Amsterdam, het fenomeen Algemeen Meervoudig, Stemrecht, een slagader die de dunne darm en een deel van de dikke darm van bloed
Het is altijd riskant: vakantie in eigen land. Zeker vakantie aan zee. Ergens in mijn hoofd zit een beeld dat het mooi weer zou moeten zijn. Omdat het vakantie is. Omdat ik aan het strand ben. Mijn eerste vakantiedagen waren niet slecht, echter niet zonovergoten, zoals mijn beeld van zomervakantie aan het strand. We hebben de natste en koudste julimaand uit de herinnering achter de rug. Veel reden voor dat
Via een Twitterbericht kwam ik vandaag terecht bij een video van Brené Brown. Zij vertelt hoe we als mens verbinding nodig hebben. De noodzaak gezien te worden zoals je bent. En daar waardering voor te krijgen. En over de kwetsbaarheid die dat vraagt. De video staat op mijn inspiratiepagina. In mijn werk als coach en trainingsacteur heb ik veel met verbinding te maken. Als ik als actrice geen verbinding maak