Als ik bij hem logeer, ligt er een handdoek en een washand. Zonder dat ik hoef te vragen.Als ik met hem eet, vult hij mijn waterglas. Keer op keer.‘Dankjewel. Wat lief,’ zeg ik.‘Dat is toch normaal,’ zegt hij.‘Ik zal dat nooit vanzelfsprekend vinden,’ zeg ik. Met vier acteurs hebben we, alweer lang geleden, besloten weer eens een dag les te nemen. Een dag vrij te maken van onze werkzaamheden. Niet
Voor een van mijn trouwe en dierbare opdrachtgevers: Buro Wittenburg, gerund door de altijd vriendelijke Peter Timmers, schreef ik een column over trainingsacteren.
Als Acteur in het Bedrijfsleven kom ik overal. In de financiële wereld, bij de overheid, in de zorg, het onderwijs, bij groothandel en detailhandel, in de politiek, bij orkesten, goededoelenorganisaties, bibliotheken, en zo voort.Een speciaal plekje heeft de ouderenzorg bij mij veroverd. Een sector waarin veel gebeurt, veel steun en aandacht nodig is, die er niet altijd is. Niet altijd voor de ouderen, niet altijd voor de medewerkers in deze sector, niet