Laten we aannemen dat het doel was geloofwaardig over te komen.En daarnaast doe ik de aanname dat het ‘spel’ is om deze spijtbetuiging zo vorm te geven. Het is immers geen spontane monoloog, het is geënsceneerd en dat betekent per saldo, dat je – net als een acteur – ‘opnieuw waar moet maken’ wat je bedacht hebt te gaan zeggen. Dat je de geschreven tekst levend en actueel moet maken,
Heb je beeldmateriaal?Dat heb ik.Een klein kwartier beeld en geluid uit verschillende producties. Loes Wouterson | showreel from Loes Wouterson on Vimeo.
Een scène op Tweede Pinksterdag. Hij is mijn ex. Hij komt nog wat cd’s halen. Ik zie hem in mijn ruimte en wil hem eruit hebben. Hij zegt dat hij nog spullen hier heeft liggen en dat hij er recht op heeft hier te zijn. Ik vind zijn aanwezigheid onverdraaglijk, maar hij claimt hem met alles wat hij doet. Woorden, gebaren, blikken.Hij is ruim een kop groter dan ik. Breder.
Als ik bij hem logeer, ligt er een handdoek en een washand. Zonder dat ik hoef te vragen.Als ik met hem eet, vult hij mijn waterglas. Keer op keer.‘Dankjewel. Wat lief,’ zeg ik.‘Dat is toch normaal,’ zegt hij.‘Ik zal dat nooit vanzelfsprekend vinden,’ zeg ik. Met vier acteurs hebben we, alweer lang geleden, besloten weer eens een dag les te nemen. Een dag vrij te maken van onze werkzaamheden. Niet
Speelmogelijkheden Spelen is mijn grote liefde. Vooral het inleven in personages, in het leven van anderen, is wat mijn hart sneller doet kloppen. Op de Arnhemse Toneelschool leerde ik het vak voor theater en film/tv. En ontdekte ik dat spelen nog veel meer kon betekenen. Dat er zoiets bestond als ‘trainingsacteren’, wat toen net in ontwikkeling was. Met andere studenten aan de toneelschool speelden we levensechte scènes voor politieagenten in
Jaap Verhalen voor Siem Jaap stuurde me zijn verhaal. Met enige aarzeling: Ik denk dat ik het wel leuk vind om een klein stukje te schrijven waar je dan een korte monoloog van fabriceert. Je eerdere filmpjes had ik al eens gezien en ik vond ze mooi. Maar ik ben nogal woord- en toongevoelig en huiverig voor improvisaties. Omdat het natuurlijk om een persoonlijke belevenis gaat met strikt persoonlijke emoties.
Voor een van mijn trouwe en dierbare opdrachtgevers: Buro Wittenburg, gerund door de altijd vriendelijke Peter Timmers, schreef ik een column over trainingsacteren.
Improvisatie van haar verhaal Mevrouw Franca Luns is 82. Ze heeft een zeer actief leven geleid, onder andere aan het theater. Nu brengt haar lichaam haar meer last dan plezier en heeft ze een besluit genomen. Een ode aan een talent.
Als Acteur in het Bedrijfsleven kom ik overal. In de financiële wereld, bij de overheid, in de zorg, het onderwijs, bij groothandel en detailhandel, in de politiek, bij orkesten, goededoelenorganisaties, bibliotheken, en zo voort. Een speciaal plekje heeft de ouderenzorg bij mij veroverd. Een sector waarin veel gebeurt, veel steun en aandacht nodig is, die er niet altijd is. Niet altijd voor de ouderen, niet altijd voor de medewerkers in deze sector,
Acteren om te ontsnappen Een jaar of twee geleden kreeg ik een boekje van Toneelgroep Amsterdam. Daarin stonden hun plannen voor het seizoen. Ook stonden er uitspraken genoteerd van acteurs en actrices van het gezelschap. Ze vertelden over waarom spelen voor hen belangrijk is. Wat me opviel is dat ze vrijwel allemaal zeiden dat spelen hen hielp aan de werkelijkheid te ontsnappen. Het riep allerlei gedachten bij me op. Aan
Terugspeelmonoloog In september 2011 riep ik bezoekers van mijn site en Twitter-volgers op mij hun verhaal te sturen. Ik zou dan – zover de tijd dit toeliet – mijn versie van het verhaal ‘terugspelen’ in de vorm van een monoloog op homevideo. Twee monologen staan online. Bij de video’s staan links naar de oorspronkelijke verhalen die mij werden toegestuurd. Hieronder staat de videomonoloog van en voor Annelize. Haar verhaal
Ik nodigde je uit om je verhaal te delen. En om het terug te spelen. Twee monologen in de categorie “U vraagt, ik speel” zijn nu online. Je kunt hun verhaal lezen via de link op de pagina “u vraagt ik speel” en “u vraagt ik speel 2”, en de teruggespeelde monoloog zien op de pagina’s: link boven de foto’s hieronder. Henks’ moeder.
Een tijdje terug introduceerde ik AMS. Actrices Moeten Spelen. Twee monologen staan op de site. De tekst komt uit (theater)literatuur. Ik heb een paar planken in mijn boekenkast, vol theaterstukken, en nog veel meer planken vol boeken. Ik ben gaan kijken en graven naar teksten die mooi zijn om te spelen. Die zijn er. Prachtige teksten en stukken over personages die worstelen met grote thema’s. Nader tot u In mijn
Wat is in vredesnaam AMS? Een klein reisje op google brengt me naar Amsterdam (Schiphol IATA-luchthavencode), naar de American Mathematical Society en de American Meteorological Society, naar een Spaans historisch motorfietsmerk, de Alfred Mozer Stichting (opgericht om democratisering aan te moedigen), een Surinaamse onderwijsinstelling en een Montessori school in Amsterdam, het fenomeen Algemeen Meervoudig, Stemrecht, een slagader die de dunne darm en een deel van de dikke darm van bloed
Via een Twitterbericht kwam ik vandaag terecht bij een video van Brené Brown. Zij vertelt hoe we als mens verbinding nodig hebben. De noodzaak gezien te worden zoals je bent. En daar waardering voor te krijgen. En over de kwetsbaarheid die dat vraagt. De video staat op mijn inspiratiepagina. In mijn werk als coach en trainingsacteur heb ik veel met verbinding te maken. Als ik als actrice geen verbinding maak