Als ik bij hem logeer, ligt er een handdoek en een washand. Zonder dat ik hoef te vragen.Als ik met hem eet, vult hij mijn waterglas. Keer op keer.‘Dankjewel. Wat lief,’ zeg ik.‘Dat is toch normaal,’ zegt hij.‘Ik zal dat nooit vanzelfsprekend vinden,’ zeg ik. Met vier acteurs hebben we, alweer lang geleden, besloten weer eens een dag les te nemen. Een dag vrij te maken van onze werkzaamheden. Niet
Wat? Tofu? Nee, deze post gaat niet over soja. Ik wilde het woord ‘fout’, fout schrijven, husselde de letters en kwam op tofu. En toen was ‘fout’ ineens weer prima. Fouten maken mag. Ja, ja. Ja, ja. Die relativering leveren onze hersenen vanzelf aan, als iemand welgemeend zegt dat je fouten mag maken, bijvoorbeeld in een training of workshop.Niet zo vreemd ook, als even later ‘tips en tops’ worden uitgereikt.
Doen jullie mee? Was de vraag op Twitter met een link naar waar ik dan aan mee kon doen. Het was vroeg in de ochtend. De randen van de dag waarin je als ouder het rijk nog even alleen hebt, zolang de kinderen nog in hun schuldeloze pre-waakslaap verkeren. Toen het onder andere aan mij geadresseerde Twitterberichtje met zachte marimbaklanken onder mijn aandacht kwam en me naar bovenstaande site lokte.