Echt lezen kan ze nog niet.Ze heeft wel al veel dingen geleerd.Eén ervan is dat oorlogs- en andere trauma’s mensen kapot maken en gezinnen versplinteren. Dat verbindingen tussen mensen belangrijk zijn voelt ze wel. Vooral in de vorm van gemis.Steeds opnieuw zoekt ze taal en gedrag om de aansluiting te maken. Later leert ze dat veel mensen verlangen naar verbinding maar dat het voor iedereen hard werken is om het
Negen van de tien keer ontmoet ik als acteur in het bedrijfsleven mensen die willen werken aan een situatie, omdat ze zich verzetten tegen de werkelijkheid: ze vinden dat de situatie anders zou moeten zijn. Als ik doorvraag komt het erop neer dat ze vinden dat de situatie meer zou moeten zijn zoals zij ‘normaal’ vinden. Onder elke klacht zit een verlangen. Verlangen brengt ons verder dan de klacht. Waar
Iedereen die les geeft, trainingen of workshops geeft komt het tegen. Deelnemers of studenten die zeggen: ‘Wat heb ik hier nu aan in de praktijk?’ of ‘Ik heb er nu kennis mee gemaakt, maar ik kan het nog steeds niet.’ Het hangt een beetje van de persoon en toonzetting af, of het om vragen of zorgen gaat of dat het meer als verwijt moet worden opgevat. Als een tekortkoming van
Jaap Verhalen voor Siem Jaap stuurde me zijn verhaal. Met enige aarzeling: Ik denk dat ik het wel leuk vind om een klein stukje te schrijven waar je dan een korte monoloog van fabriceert. Je eerdere filmpjes had ik al eens gezien en ik vond ze mooi. Maar ik ben nogal woord- en toongevoelig en huiverig voor improvisaties. Omdat het natuurlijk om een persoonlijke belevenis gaat met strikt persoonlijke emoties.
Alleen meten als je echt wilt weten Begin maart schreef ik “Meer dan een score” over wat de Citotoets wel en niet meet. Niet lang daarna wees iemand me op dit krantenbericht: Het maakt duidelijk dat testen niet (altijd) meten wat je weet. Het zelfde geldt voor rapportcijfers: zij zijn regelmatig geen weerslag van wat een kind in huis heeft, maar een uitdrukking van of een kind binnen de gestelde
Vandaag las ik over dit besluit van Staatssecretaris Dekker (onderwijs). Onder het motto ‘transparantie’ wordt de suggestie gewekt dat er iets te ordenen valt, want als je lijsten met scores maakt heb je altijd een eerste en een laatste. Op zich is er niets op tegen dat in de gaten wordt gehouden of scholen goed werk verrichten. De vraag is of we dat ‘goede werk’ dichterbij brengen door
Een bijdrage Vier mannen van de twee grootste partijen sinds de verkiezingen, zijn druk met elkaar in gesprek over hoe ons land moet worden bestuurd. Ik hoorde op de radio dat het allemaal “heel intelligente mannen” zijn, met “grote dossierkennis.” Ze zullen spreken over het geld dat ze namens ons te besteden hebben. Over inkomsten en uitgaven. En ze zullen het hebben over ons. Over onze rechten. En nu het
Mijn lieve jongen. Met veel humor. Met een buslading energie, die eindeloos door wil gaan en dan vermoeid door je eigen grenzeloosheid even niets meer kan. Die in het gapende gat tussen basisschool en middelbare school is gestapt. Gestruikeld. Hard geland. En de weg eruit nog niet heeft gevonden. Die supergoed vrienden kan maken, steeds weer. Die ontdekt dat sommige vrienden geen vrienden zijn en er met je telefoon van