Echt lezen kan ze nog niet.
Ze heeft wel al veel dingen geleerd.
Eén ervan is dat oorlogs- en andere trauma’s mensen kapot maken en gezinnen versplinteren.
Dat verbindingen tussen mensen belangrijk zijn voelt ze wel. Vooral in de vorm van gemis.
Steeds opnieuw zoekt ze taal en gedrag om de aansluiting te maken.
Later leert ze dat veel mensen verlangen naar verbinding maar dat het voor iedereen hard werken is om het voor elkaar te krijgen. Ondanks al het verlangen lijken mensen meer geoefend in uitsluiten dan insluiten.
Dus blijft ze zoeken naar taal en gedrag om de verbinding te maken. Steeds opnieuw. In vriendschap. In liefde. Als moeder.
Als haar zoon 18 wordt stuurt ze haar boodschap van verbinding in beeld en taal waarvan ze hoopt dat hij die bij zich zal blijven dragen.
Soms scheppen beelden en woorden afstand.
Soms brengen ze ons heel nabij.
Ik hoop dat 2020 een jaar wordt waarin we terugvinden wat ons allemaal verbindt.
Loes Wouterson
Liked this post? Follow this blog to get more.