Toen de coronacrisis uitbrak en de verpleeghuizen op slot gingen, voelde ik onmiddellijk: dit is erg. De bewoners zonder contact met familie en vrienden, zonder activiteiten, afgesneden van de buitenwereld.Ik was door mijn werk als Master of Action Learning, als acteur in organisaties en als Dementia Care Mapper vaak in verpleeghuizen geweest en voelde me altijd betrokken bij het welzijn van de bewoners.De medische blik staat in de meeste huizen
Hij is groot, dus zijn rolstoel ook. Hij wordt naar de huiskamer gebracht en weer gehaald als hij naar zijn kamer wil of naar bed wil. Uit zijn levensloop weet ik inmiddels dat hij de ziekte die hij heeft als dertiger al kreeg. In ons huis is hij als zestiger relatief jong. De combinatie van de ziekte en medicijnen maken dat hij tussen de maaltijden en interacties door wegdommelt. Spreken
Echt lezen kan ze nog niet.Ze heeft wel al veel dingen geleerd.Eén ervan is dat oorlogs- en andere trauma’s mensen kapot maken en gezinnen versplinteren. Dat verbindingen tussen mensen belangrijk zijn voelt ze wel. Vooral in de vorm van gemis.Steeds opnieuw zoekt ze taal en gedrag om de aansluiting te maken. Later leert ze dat veel mensen verlangen naar verbinding maar dat het voor iedereen hard werken is om het