Toen de coronacrisis uitbrak en de verpleeghuizen op slot gingen, voelde ik onmiddellijk: dit is erg. De bewoners zonder contact met familie en vrienden, zonder activiteiten, afgesneden van de buitenwereld.Ik was door mijn werk als Master of Action Learning, als acteur in organisaties en als Dementia Care Mapper vaak in verpleeghuizen geweest en voelde me altijd betrokken bij het welzijn van de bewoners.De medische blik staat in de meeste huizen
Het was kwart voor acht toen hij de huiskamer binnenkwam. Een paar collega’s waren de overdracht aan het lezen. Mijn welzijnscollega en ik zetten alles klaar voor het ontbijt.Hij droeg een kleurig T-shirt met glitters boven een stretch pantalon, een pruik en een mondkapje.‘Ik zal me even voorstellen,’ zei hij. Hij noemde zijn naam en vertelde dat hij liedjes zong. ‘Ik ben travestiet. Als ik optreed heb ik een mooie
Hij is groot, dus zijn rolstoel ook. Hij wordt naar de huiskamer gebracht en weer gehaald als hij naar zijn kamer wil of naar bed wil. Uit zijn levensloop weet ik inmiddels dat hij de ziekte die hij heeft als dertiger al kreeg. In ons huis is hij als zestiger relatief jong. De combinatie van de ziekte en medicijnen maken dat hij tussen de maaltijden en interacties door wegdommelt. Spreken
Als Acteur in het Bedrijfsleven kom ik overal. In de financiële wereld, bij de overheid, in de zorg, het onderwijs, bij groothandel en detailhandel, in de politiek, bij orkesten, goededoelenorganisaties, bibliotheken, en zo voort. Een speciaal plekje heeft de ouderenzorg bij mij veroverd. Een sector waarin veel gebeurt, veel steun en aandacht nodig is, die er niet altijd is. Niet altijd voor de ouderen, niet altijd voor de medewerkers in deze sector,