Het was kwart voor acht toen hij de huiskamer binnenkwam.
Een paar collega’s waren de overdracht aan het lezen. Mijn welzijnscollega en ik zetten alles klaar voor het ontbijt.
Hij droeg een kleurig T-shirt met glitters boven een stretch pantalon, een pruik en een mondkapje.
‘Ik zal me even voorstellen,’ zei hij. Hij noemde zijn naam en vertelde dat hij liedjes zong. ‘Ik ben travestiet. Als ik optreed heb ik een mooie jurk aan. Dan zing ik bijvoorbeeld van Doris Day. Maar ook tante Leen. En Zwarte Riek, kennen jullie Zwarte Riek?’
De jonge collega’s schudden hun hoofd.
‘Ze was een mannenverslindster. Maar ze had een heel mooi lied. Ik zal het zingen.’
Een kwartier later waren we van ‘Mijn wiegie was een stijfselkissie’ via ‘De glimlach van een kind’ en ‘Aan de Amsterdamse grachten’ naar ‘Que sera, sera’ gegaan.
Inmiddels was achter het mondkapje een grijze paar-dagen-baard vandaan gekomen.
De zanger was gaan zitten en bestelde krentenbrood met dik roomboter. En of we toevallig ook een broodje ossenworst hadden.
‘Wat is er met uw arm gebeurd?’ vroeg een collega van de zorg.
Zijn arm zat in het verband en zijn keurig gelakte nagels kwamen uit de mitella-sling tevoorschijn. De zanger vertelde dat hij een smak had gemaakt over een opstaande stoeptegel. ‘Ik schoof zo over straat. Ik dacht dat mijn hele gezicht open lag, maar dat was niet zo. Gelukkig niet, want dat is mijn handelsmerk.’
Genietend van de aandacht liet hij nog een koffie aanrukken. ‘Hebben jullie ook een koekje? Koffie zonder een koekje is niks.’ Tussen de happen en de slokjes koffie door, vertolkte hij ‘Brandend zand’.
Tot een collega van de andere afdeling kwam. ‘Daar ben je! Je zit op de verkeerde afdeling.’
‘Ik ben ook van de verkeerde kant,’ zei onze gast, ‘dus dat maakt niets uit.’
Het was ruim na achten toen we onze bewoners die op de kamer ontbijten, hun eten brachten.
We waren goed wakker.
Liked this post? Follow this blog to get more.