Donderdag en vrijdag werkte ik met mensen die een ander vaderland hebben. Ze hebben alles achter zich gelaten om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Om een kans te hebben te leren, te werken, te leven, een mening te hebben en die te mogen uiten.
Twee dagen vertaalden ze in hun hoofd onze Nederlandse woorden naar de hun vertrouwde taal, op weg naar het moment dat hun gedachten de Nederlandse taal zo machtig zijn dat ze geen vertaling meer nodig hebben.
Jonge mensen. Met veel ambitie, met dromen, met een grote drive om te leren en met koffers vol ervaringen die altijd ergens in een hoekje van de ruimte staan. Koffers die wachten op hun moment om uitgepakt te worden, die soms ongewenst openspringen en beelden, geluiden en herinneringen uitbraken die zich voor dat moment niet meer laten terugdringen.
Aan het eind van de tweedaagse losten ze een belofte in aan een van de begeleiders. Ze zouden dansen. Ik had mijn portable geluidsbox mee, mijn bluetooth was al gekoppeld. Of ik het nummer even kon opzoeken.
Ik was op allerlei verzoeken voorbereid, maar niet op hun keuze. Een oer-Hollands nummer waarvan de titel boekdelen spreekt. Ze gaven zich over aan het refrein, het ritme, het uptempo, het verlangen.
Ik zal het niet vergeten
Liked this post? Follow this blog to get more.