Donderdag en vrijdag werkte ik met mensen die een ander vaderland hebben. Ze hebben alles achter zich gelaten om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Om een kans te hebben te leren, te werken, te leven, een mening te hebben en die te mogen uiten. Twee dagen vertaalden ze in hun hoofd onze Nederlandse woorden naar de hun vertrouwde taal, op weg naar het moment dat hun gedachten de
27 januari 2020 75 jaar geleden werd Kamp Auschwitz bevrijd.“Nu de laatste overlevenden nog onder ons zijn, bied ik vandaag namens de regering excuses aan voor het overheidshandelen van toen,” sprak minister-president Rutte (laat, veel te laat) bij de Nationale Auschwitzherdenking in Amsterdam. Als hij ‘de laatste overlevenden’ zegt, bedoelt hij mensen die zelf in vernietigingskampen hebben gezeten, mensen die zelf de holocaust hebben overleefd.Maar dat zijn niet de laatste
Gedienstig zoekt Spotlight jouw sporen terug. Harde virtualiteit. 13 september 2012 “Loes Wouterson, je hebt nieuwe volgers op Twitter” Een ReTweet. En nog een. Een bericht aan mij. Met een link. Over Alzheimer. “Ik zie dat je met dementie bezig bent. Vandaar de link.” De hersenen. Jouw gebied. Op jouw heel eigen wijze de weg weten in al die vertakkingen die grijze vormsels waarvan zich nog zoveel
Dat heb ik vaker in vakantieperiodes. Beelden en gedachten rotzooien door elkaar heen. Hinderlijk associatief. Elke keer als ik denk dat ik het water even stil heb liggen en alles is bezonken, stuitert er wel weer een gedachte met haar kinderpootjes door m’n vijver. Helderheid en troebleringen liggen dicht bij elkaar. Toen ik jong was dacht ik dat ik ooit iets alomvattends zou kunnen maken. Iets wat alles met
Wat kan internet toch leuk zijn. Op de laatste dag van de Olympische Spelen 2012 twittert @StevenGort dat hij met zijn zoon de basketbalfinale gaat bekijken. Het roept herinneringen op. Basketbal, dat deed ik ook. In Hoofddorp. En aan een warme dag in Werkendam, waar we Nederlands Kampioen werden met een ploeg meiden die elkaar hadden gevonden in een stevig team. Zeker niet met allemaal lange meisjes, zoals je nu
Zondag, 15 juli 2012 Zo’n zondag in juli. Onderaan de glijbaan van de werkpiek die de schoolvakanties inroetsjt. Een zondag in een maand die nog maar niet wil zomeren. Een zondag die als regenachtig noch zonnig gedefinieerd wenst te worden. Een dag, dus, om links en rechts wat klusjes te doen. Een beetje te hangen. Wat op te ruimen. Gevonden Op deze dag stuurt mijn moeder me een e-mail met