LOESWOUTERSON.NL
Master of Action Learning | Acteur | Coach | Schrijver
LOESWOUTERSON.NL
Master of Action Learning | Acteur | Coach | Schrijver

  
Dat heb ik vaker in vakantieperiodes.
Beelden en gedachten rotzooien door elkaar heen. Hinderlijk associatief. Elke keer als ik denk dat ik het water even stil heb liggen en alles is bezonken, stuitert er wel weer een gedachte met haar kinderpootjes door m’n vijver. Helderheid en troebleringen liggen dicht bij elkaar.

Afbeelding van ImaArtist via Pixabay

Toen ik jong was dacht ik dat ik ooit iets alomvattends zou kunnen maken. Iets wat alles met alles zou verbinden. En alles duidelijk zou maken. Er niet aan gedacht dat je door de verbindingen het bos niet meer zou kunnen zien.

Als je opstaat met een jeugdpuistje op je kin, kun je weer even denken dat je jong bent. Maar de rest van de vijver doet niet mee.
En dan helpt het ook niet echt, beken ik eerlijk, om alle afleveringen van 7 tot en met 49up serie te bekijken. Als tijdens de hitte van deze zomer weer – onvermijdelijk, lijkt het – kinderen voorgoed onder water verdwijnen, betreuren we het kind dat ‘alles’ nog voor zich had. De 7up serie maakt duidelijk dat ‘alles’ zijn grenzen kent. Ook de zevenjarige vliegt uit binnen de wijdte die zijn wortels hem mogelijk maken. Elke zeven jaar zien de deelnemende kinderen van toen terug op hun leven, krijgen ze die “kleine gifpil” te verwerken, zoals een van de deelnemers het noemt. Ik snap hem wel. Hoe groot kan het verlangen zijn aan jezelf te ontsnappen, zo nu en dan. Hoe hevig mijn terugkerende zomerse verlangen het vermogen te hebben alles uit te kunnen wissen en opnieuw te beginnen, in helder water.
  


  
Kon de zomer duren.
Kon er niets van mij gevraagd worden.
Ik wentelde mij in troebel water
Zonder verlangen naar helder zicht.
Alleen het oog op wat voorbij kwam.
Zonder iets van mij te vragen.
 
Wat vandaag, een zomerzondag in juli van het jaar 2013, voorbij kwam, was de passie van een man zonder jeugdpuistjes.
97. Hoeveel keer 7up is dat.
“I thought my painting days were over.”
Tot er iets nieuws opdook in zijn vijver.
Zijn zoon: “I never heard him complain about his age or…. (stilte, stilte, stilte)  talk about dying at all. (stilte) He hasn’t have that in ’em”
Pixelpainter. Grandpa. Opgedoken.
  
   

Liked this post? Follow this blog to get more. 

2 Responses
  1. Steven Gort

    Best heftig blog.

    Hinderlijk associatief het begin. Terugkerende hevige zomerse verlangens daarna. Gevolgd door lyrics die landen. Dichtregels die wentelen in troebel water. Jij.

    Mooi beeld van de pixelpainter. Painting with his eyes shut. Hij.

    Een open eind. Ongeschreven. Dat blijft hangen.
    Ik gun jouw kinderen een moeder als hem. Een grandma. Jij hebt het in je!

  2. admin

    Dank je wel voor je reactie Steven, op jouw eigen wijze. En je trouwe lezerschap. Waardeer ik zeer.
    Ik zal het grootmoederschap maar ‘s in mijn wateren toelaten đŸ˜‰ Loes